"Είμαι ένας κουρέλας! Δεν έχω το συμβόλαιο του... Ρολάντο!

Γράφει η Δώρα Ιωακειμίδου

Είμαι καλόπιστος άνθρωπος. Δέχομαι – όπως φαντάζομαι και η πλειοψηφία των Ελλήνων – ότι στην πολιτική και ιδιαίτερα στις περιόδους κρίσης είναι αποδεκτή και η υπερβολή και η ωραιοποίηση της πραγματικότητας και το “παιχνίδι” με τις λέξεις και τις εικόνες.

Θα προσπαθήσω όμως να συμβάλλω – στο μέτρο του δυνατού – σε ένα κρίσιμο ερώτημα, που αναμφίβολα θα απασχολήσει το δημόσιο διάλογο, και όλους όσοι ακόμη ανοίγουν την τηλεόραση και έχουν την υπομονή να δουν τηλεοπτικές διαφημίσεις.
Γιατί εμένα μου προκάλεσε σειρά ερωτημάτων σχετικά με τις τάσεις και τις αναζητήσεις των διαφημιστών της νέας τάξης πραγμάτων.

Η συγκεκριμένη αναφορά γίνεται για τη διαφήμιση γνωστής ασφαλιστικής εταιρίας που δείχνει έναν χαριτωμένο αλλά καικακομαθημένο πιτσιρικά, ο οποίος μετά την προπόνηση στην ακαδημία της γειτονιάς του, "διαπληκτίζεται" με τον πατέρα του, γιατί δεν του έχει κάνει ακριβό ασφαλιστικό συμβόλαιο!

"Είμαι ένας κουρέλας! Είμαι ένα τίποτα! Αυτό συμβαίνει!",απαντά με ύφος στον πατέρα του που τον ρωτά "τι έχει" αφού τον βλέπει μουτρωμένο!
Ο μικρός πετά τη τσάντα, σταυρώνει τα χέρια στο στήθος με επιθετική διάθεση, και με ύφος μικρομέγαλου αρχίζει ένας διάλογος που μόνο θλίψη, δυσάρεστο ξάφνιασμα αλλά και βαθύ προβληματισμό μου προξένησε.
Ο ξανθός πιτσιρικάς, που ούτε το όνομα του Ρονάλντο δεν μπορεί να πει καθαρά, (τον αποκαλεί Ρολάντο, ίσως για να γίνει πιο συμπαθής στο σενάριο της διαφήμισης), εξηγεί στον πατέρα του πως έμαθε από τον φίλο του τον Σταύρο, πως ο διάσημος παίκτης έχει ασφαλίσει τα πόδια του για εκατό εκατομμύρια ευρώ, ενώ ο ίδιος γνωρίζει πως ασφαλίστηκε ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ (όχι μόνο τα πόδια του), με 16 ευρώ τη μέρα...

Το ακαριαίο συμπέρασμα που προκύπτει (στο μυαλό δήθεν του μικρού ξιπασμένου ποδοσφαιριστή), είναι πως αφού ο πατέρας του, δεν πλήρωσε ηγεμονικό συμβόλαιο, ο ίδιος δεν αξίζει μία...Και άρα, αν δεν του αλλάξει το συμβόλαιο, δεν θα ξαναπαίξει μπάλα!

Το μήνυμα είναι σαφές που θέλει να περάσει στο κοινό το σποτάκι:
Παιδιά πιέστε τους γονείς σας, να σας ασφαλίσουν... Παιδιά εκβιάστε τους γονείς σας για να σας κάνουν τα χατίρια... Παιδιά μη τους λυπάστε! Θα βρουν τρόπο να ικανοποιήσουν τις πιο παράλογες απαιτήσεις σας, καθώς εσείς είστε το κέντρο του κόσμου για αυτούς.
Το δεύτερο αλλά εξίσου ισχυρό σημειολογικό μήνυμα που διατρέχει τη συγκεκριμένη διαφήμιση, είναι πως ο πιτσιρικάς ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΜΠΑΛΑ για τον ίδιο, αλλά για να χαρεί ο πατέρας του. Και εκεί καλά κρατεί ο εκβιασμός: Αν δεν μου αλλάξεις συμβόλαιο, τότε κι εγώ δεν ξαναπαίζω ποδόσφαιρο! 

Και γκρεμίζει όλο το... οικοδόμημα που θέλει τα παιδιά να παίζουν μπάλα για να χαίρονται, να κοινωνικοποιούνται, να γίνονται ανεξάρτητα και πειθαρχημένα! Ολα αυτά που λέμε και επιμένουμε τόσα χρόνια, γίνονται κουρέλα... 

Την ώρα που οι δημοσιονομικές περικοπές -λόγω κρίσης-, έχουν σημαντικές επιπτώσεις στα παιδιά στους τομείς της εκπαίδευσης, της υγειονομικής περίθαλψης και των κοινωνικών υπηρεσιών...
Σε μία Ελλάδα που ετοιμάζεται να... μεταναστεύσει για να βρει λύσεις στα προβλήματα επιβίωσής της, και η φτώχεια, η ανεργία, το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα παραφράζεται από δεκάδες διαφορετικά όσο και πολωτικά μηνύματα, έρχεται μια απλή διαφήμιση με πρωταγωνιστή ένα παιδί, να θυμίσει πως υπάρχει και μία άλλη τάξη ανθρώπων... Ευκατάστατων, που δεν χαλάει χατήρι στο παιδί, και δεν το πάει στο Jumbo, όπου εκεί κυριαρχεί στη νέα διαφήμιση ο φτωχός μαθητής τύπου Βασιλάκης Καϊλας!

Παιδιά με άνεργους γονείς ή γονείς που έχουν πολύ χαμηλό εισόδημα, ζουν χωρίς θέρμανση και δεν έχουν πρόσβαση σε τρόφιμα πλούσια σε πρωτεΐνες αποτελούσαν το 30% στη χώρα μας, και παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν στοιχεία για το 2013, υπάρχει έντονη ανησυχία για σημαντική αύξηση...

*Το ποδόσφαιρο και η χαρά που δίνει στα παιδιά η συμμετοχή τους στα παιχνίδια, περνάει φυσικά σε δεύτερη μοίρα!
Από μικρά να μαθαίνουν τις έννοιες των συμβολαίων...

ΥΓ:> Η διαφήμιση της ασφαλιστικής κρίνεται επιτυχημένη, καθώς προκαλεί το ενδιαφέρον, και φυσικά χτυπάει στο θυμικό των γονιών που δεν θέλουν να βλέπουν τα παιδιά τους στεναχωρημένα για κανέναν λόγο...

Τα συμπεράσματα δικά σας... (όπως λέγαμε και γράφαμε κάποτε, όταν είχαμε την πολυτέλεια του χρόνου να σκεφτόμαστε!)