Αντρέας Ηλιόπουλος: «Η μεγαλύτερη πληγή της Καστοριάς είναι εσωτερική»

Ανακοίνωση μέσω της οποίας γνωστοποιεί την παραίτηση του από την θέση του, εξέδωσε ο επί σειρά ετών Υπεύθυνος Τύπου και Επικοινωνίας και μέχρι πρόσφατα Γενικός Αρχηγός της Καστοριάς Αντρέας Ηλιόπουλος.

Στην έκδοση ανακοίνωσης με την οποία κάνει γνωστή την παραίτηση του από τη θέση του Γενικού Αρχηγού, προέβη ο επί σειρά ετών Υπεύθυνος Τύπου και Επικοινωνίας της Καστοριάς Αντρέας Ηλιόπουλος κάνοντας παράλληλα γνωστούς τους λόγους που τον οδήγησαν στην απόφαση αυτή.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

<< Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις, είναι η φράση που ταιριάζει γάντι στην όλη κατάσταση. Είναι ουτοπικό να γίνονται συγκρίσεις με το ένδοξο παρελθόν και αυτό πρέπει να το κατανοήσουν όλοι όσοι περιβάλλουν το σύλλογο. Δυστυχώς ορισμένοι άνθρωποι αποδείχθηκαν ανάξιοι της τεράστιας ποδοσφαιρικής κληρονομιάς που πρεσβεύει αυτή η φανέλα. Η ομάδα πληρώνει τη διοικητική αστάθεια της και αιμορραγεί οικονομικά, καθώς οι προηγούμενες διοικήσεις ασέλγησαν οικτρά πάνω στο σύλλογο. Πολλοί παίκτες ήρθαν εδώ με τεράστιες προσδοκίες και μεγάλα όνειρα που κατέληξαν στο γκρεμό. Η διοικητική αστάθεια σε συνδυασμό με τη καθημερινή αβεβαιότητα επηρεάσει άμεσα και το αγωνιστικό κομμάτι.

Το ψάρι βρωμάει από τηn κεφαλή του. Οι διοικήσεις και δη οι πρόεδροι αλλάζουν σα τα πουκάμισα. Ο ένας έριχνε την ευθύνη στον άλλο, ενώ παράλληλα υπερχρεώνουν το σωματείο με υπέρογκα για την εποχή ποσά. Η μεγαλύτερη πληγή της Καστοριάς είναι –χωρίς δεύτερη σκέψη- εσωτερική. Δε νοείται οι άνθρωποι που πέρασαν από αυτήν να βγάζουν πάνω της τα κόμπλεξ τους και να θέλουν να τη βλέπουν χαμηλά. Το πραγματικό αξιοσημείωτο όμως είναι η πλήρης απαξίωση μιας τόσο ιστορικής ομάδας, τόσο από τη μαζική αποστροφή των οπαδών από το γήπεδο (τα εισιτήρια που κόβονται μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού!) όσο και από το γεγονός πως τα ντόπια παιδιά ηλικίας 18-19 ετών, προτιμούν να παίξουν σε άλλα σωματείου του τοπικού απορρίπτοντας τη προοπτική να έρθουν στη Καστοριά!

Αγωνιστικά όντας η πλέον νεανική ομάδα στη κατηγορία, πλήρωσε κυρίως την απειρία της και αρκετά ατομικά λάθη που κόστισε σημαντικούς βαθμούς σε πολλά ματς. Ωστόσο η φουρνιά που έρχεται είναι άκρως ελπιδοφόρα, έχει αφήσει μεγάλες υποσχέσεις και η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών θα μπορούσε να σταθεί σε όλες τις ομάδες της κατηγορίας. Δυστυχώς κάποιοι επιμένουν να παίζουν με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους. Τόσο πέρσι, όσο και φέτος τα ψέματα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Είχε χαθεί κάθε πια ίχνος εμπιστοσύνης. Όταν οι παίκτες είναι απλήρωτοι από το μήνα Σεπτέμβριο(!!) καταλαβαίνει κανείς πως η συνέχεια είναι προδιαγεγραμμένη… Από την αρχή πάντως συνέβησαν πολλά παράξενα πράγματα. Είναι ενδεικτικό πως το καλοκαίρι αποκτήθηκαν 28 νέοι ποδοσφαιριστές, οι μισοί εκ των οποίων υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα πέρναγαν ούτε απέξω από το γήπεδο.

Το πλέον κωμικοτραγικό είναι πως ενώ ήρθαν για δοκιμή και το προπονητικό τιμ ήταν αρνητικό στο ενδεχόμενο ένταξης τους στο ρόστερ, εκείνοι έρχονταν την επόμενη μέρα καμαρωτοί με το δελτίο υπογεγραμμένο και κανείς δε μπορούσε να τους διώξει… Στο ποδόσφαιρο συνηθίζεται η διαιτησία να πληρώνεται από τη γηπεδούχο ομάδα, ωστόσο οι περισσότεροι σύλλογοι που ήρθαν εδώ προσφέρθηκαν να καλύψουν εκείνοι το εξοδολόγιο για προφανείς λόγους. Δεν ήταν ένα, ή δύο πράγματα. Μια σειρά διαδοχικών λαθών, αυθορμητισμού και αν θέλετε ψευτοεγωισμού οδήγησαν την ομάδα στο αγωνιστικό αδιέξοδο και κατ’ επέκταση τον υποβιβασμό. Προσωπική μου άποψη πως η υπάρχουσα κατάσταση όχι μόνο δε πρέπει να φέρει τη καταστροφή, αλλά ταυτόχρονα προσφέρεται ως μια ιδανική αρχή για ένα νέο ξεκίνημα, πετώντας από πάνω του όλες εκείνες τις αρρώστιες που το κατάντησαν επικίνδυνα μολυσμένο για κάθε υγιή οπαδό που σέβεται τον εαυτό του.

Μόνο τυχαίο δεν είναι άλλωστε πως σε αντίστοιχες περιπτώσεις κάθε μεγάλη ομάδα ανά το πλανήτη αναγεννήθηκε! Τρανά και πρόσφατα παραδείγματα εκείνα της Γιουβέντους, της Φιορεντίνα, της Μονακό, της Σοσιεδάδ, της Λα Κορούνια, ακόμη και της Ρίβερ Πλέιτ της δημοφιλέστερης ομάδας σε όλη τη Λατινική Αμερική. Δε χωρά εξάλλου αμφιβολία πως ο ΑΓΣΚαστοριάς είναι <<καταδικασμένος>> να πρωταγωνιστήσει, καθώς σε όποιο κατηγορία και αν αγωνίζεται, θα αποπνέει πάντοτε το σεβασμό των αντιπάλων! Όσο για την επόμενη μέρα και την ‘’αυτοτιμωρία’’ του τοπικού, η επιστροφή του κόσμου στις εξέδρες είναι για μένα το μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο στοίχημα, ακόμη και από την άνοδο που φαντάζει και εν τέλει πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτη. Όσο αναφορά εμένα ήταν δύσκολη απόφαση να αποχωρήσω, αλλά με ανάγκασαν οι καταστάσεις που διαμορφώθηκαν.

Είναι ντροπή να μη κατεβαίνει η ομάδα σε ένα παιχνίδι και μετά όλα μέλι γάλα. Παρότι δέχθηκα αρκετές τρικλοποδιές δε κρατάω κακία σε ορισμένα πρόσωπα που προσπάθησαν να επωφεληθούν καταστάσεις. Η συγχώρεση σου επιτρέπει να επικεντρωθείς στο μέλλον χωρίς να παλεύεις με το παρελθόν. Ωστόσο η ύψιστη μορφή γκεμπελισμού αποτελεί την απομόνωση φράσεων και τη χρήση αυτών κατά το δοκούν. Ξέρουν όλοι πόσο συνεισέφερα από όλα τα πόστα και είναι γεγονός πως τώρα που έφτασε το πλήρωμα του χρόνου με πλημμυρίζουν πολύ δυνατά συναισθήματα που αν τα εξωτερικεύσω θα χάσουν την αξία τους.

Κοιτώντας τις φωτογραφίες από το προσωπικό άλμπουμ που διατηρώ, αισθάνομαι πως με ορισμένα πρόσωπα οι σχέσεις που έχουμε αποκτήσει θα με δένουν μαζί τους για όλη την υπόλοιπη ζωή μου! Όμως η ζωή προχωρά και εξελίσσεται. Οφείλουμε να μη ξεχνάμε πως τα ιδανικά που πρεσβεύει ο σύλλογος είναι υπεράνω προσώπων. Θα ήθελα να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου τους πιστούς φιλάθλους της Καστοριάς, που μου συμπαραστάθηκαν από το πρώτο ως και το τελευταίο λεπτό αυτής της διαδρομής. Να συνεχίσουν να στηρίζουν την ομάδα στα δύσκολα με ειλικρίνεια, αυτοκριτική και ανιδιοτέλεια, στέκοντας στο πλευρό της παρά τις διαδοχικές απογοητεύσεις των τελευταίων ετών.