ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Από τη διοίκηση του Βέρμιου Καρυοχωρίου λάβαμε το παρακάτω δημοσίευμα και σας το παρουσιάζουμε αυτούσιο.
ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Γ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ  Α.Σ. ΒΕΡΜΙΟ ΚΑΡΥΟΧΩΡΙΟΥ
κ. ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΕΛΕΝΗ

ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΖΗΤΗΣΑΜΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΛΗΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ 
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΧΡΟΝΟΣ (ΟΥΤΕ 10 ΛΕΠΤΑ) ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΑΠΟΨΗ  
 
Θέλησα να γράψω δυο λόγια για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο όπως το βλέπω εγώ μέσα από τα δικά μου μάτια. Κάποιοι δεν θα συμφωνήσουν με μένα κάποιοι θα ταυτιστούν.  
Είμαι μέλος της Διοίκησης του Α.Σ. ΒΕΡΜΙΟ ΚΑΡΥΟΧΩΡΙΟΥ εδώ και 4 χρόνια. Ένα Σωματείο το οποίο είναι ενεργό από το 1954. Η υπόλοιπη Διοίκηση είναι ίδια εδώ και 25 χρόνια. Μπήκα δειλά δειλά θέλοντας να μάθω περισσότερα για το ποδόσφαιρο, στην πορεία όμως αντιλήφθηκα ότι ο εθελοντισμός και η δημιουργία είναι αυτά που με κράτησαν και με κρατούν ακόμη. Ένα σωματείο που η μικρότερη ηλικία είναι 15 ετών και η μεγαλύτερη 43 ετών. Ένα σωματείο που αρκετά χρόνια πρωταγωνιστούσε στην Α’ Κατηγορία. Όλοι ξέρουμε πως το ποδόσφαιρο μέχρι και σήμερα αποτελεί κατ’ εξοχήν ανδρικό άθλημα και αρκετοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως δεν χωράνε γυναίκες σ’ αυτό. Μήπως πρέπει να ανατραπούν τα δεδομένα? Ήδη γυναίκες συμμετέχουν ως φίλαθλοι στα γήπεδα, υπάρχουν μέλη διοίκησης γυναίκες, όλο και περισσότερες γυναίκες δημοσιογράφοι στρέφονται στο αθλητικό ρεπορτάζ και πλέον όλο και περισσότερες σε θέσεις διαιτησίας. Ωστόσο πόσο έτοιμο είναι το ευρύ κοινό να δεχτεί αυτή την αλλαγή ?  
Τυγχάνει να είμαι μητέρα ενός 14χρονου αγοριού που εδώ και 7 χρόνια ανήκει σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου. Ως μητέρα λοιπόν ακολουθούσα και ακολουθώ αρκετές φορές τον γιό μου. Δεν μπήκα ποτέ στην διαδικασία να του προτείνω το άθλημα με το οποίο θα ασχοληθεί. Σαν μητέρα θα ήμουν μαζί του σε ότι και αν επέλεγε. Ευτυχώς για μένα διάλεξε το ποδόσφαιρο και λέω ευτυχώς γιατί ήταν και ένα κίνητρο για μένα στο να ασχοληθώ. Είδαν πολλά τα μάτια μου και άκουσαν πολλά τα αυτιά μου στις ακαδημίες που πήγαινα. Γονείς να τα βάζουν με προπονητή γιατί αδικήθηκε το παιδί τους, γιατί του άλλαξε θέση και πολλά άλλα. Μεγάλο λάθος αυτό. Κανένας γονιός δεν πρέπει να εμπλέκεται σε τέτοιου είδους θέματα και κανένας προπονητής δεν πρέπει να επιτρέπει τους γονείς να παρεμβαίνουν. Η αντιμετώπιση των παιδιών ως επαγγελματίες αθλητές από πολύ μικρές ηλικίες είναι κάτι που δεν έχει κανένα όφελος στην εξέλιξή τους. Αυτό είναι προσωπική μου εκτίμηση, γιατί πάνω απ΄ όλα χαλάμε την ψυχοσύνθεση αυτού του παιδιού. Όλοι μπορούμε να συμβάλουμε σ΄ αυτό για να βελτιωθεί αυτή η κατάσταση. Με λίγα λόγια θέλουμε να φτάσουμε στο Ω χωρίς να έχουμε περάσει από το ΑΒ. Θέλουμε το παιδί μας 10 ετών να υπογράψει συμβόλαιο σαν το Μέσι (η προσφάτως σαν του Νειμάρ) χωρίς να σκεφτόμαστε ότι αυτό είναι ένα παιδί που πρέπει να παίζει. Εμείς θέλουμε θέλουμε αλλά δεν κάνουμε τίποτα σχεδόν για να το πετύχουμε. Κάτι επίσης πολύ σημαντικό είναι ότι ο ερασιτεχνικός με πληρωμή αθλητισμός άλλαξε άρδην τον τρόπο προσέγγισης των αθλητών. Ξεκινάει ένα παιδί από μια ακαδημία καταβάλλοντας μηνιαία συνδρομή και ενώ εμείς οι γονείς θα έπρεπε να έχουμε απαιτήσεις για την ποιότητα και το ήθος του προπονητή για την συμπεριφορά του προς το παιδί μας, για τις εγκαταστάσεις και τους παράγοντες της ακαδημίας, δηλαδή για πολύ ουσιαστικά θέματα. Αντιθέτως εμάς μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα του αγώνα και πόσα λεπτά έπαιξε το παιδί μας. Εδώ θέλω να κάνω μια επισήμανση για την λέξη ΠΑΙΔΙ αναφέρομαι σε όλες τις ηλικίες φυσικά των παιδιών που αθλούνται γιατί πολύ απλά όλοι οι ποδοσφαιριστές ανεξαρτήτου ηλικίας παραμένουν ΠΑΙΔΙΑ. Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στα ερασιτεχνικά σωματεία όπου από την ηλικία των 15 ετών μεταπηδά το παιδί από μια ακαδημία. ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΠΑΙΔΙ ΑΣ ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΜΕ ΑΥΤΟ.  Ένα παιδί αθλητής πρέπει να χαίρεται την συμμετοχή του στο παιχνίδι. Χαρείτε οι γονείς την όλη διαδικασία και ας λάβουμε μέρος με τον τρόπο μας στο παιχνίδι. Ας αντιμετωπίζουμε τα παιδιά ως αθλητές και όχι ως πρωταθλητές. Ας μην τους επιβάλλουμε την δική μας άποψη. Το παιδί έχει προσωπικότητα. Τι να σκέφτεται άραγε ένας ποδοσφαιριστής όταν βλέπει τους γονείς του στην κερκίδα? Θα βρίσει ο πατέρας μου τον διαιτητή? θα τα βάλουν οι γονείς μου με τον προπονητή μου? Θα μου πουν ότι ήμουν καλός ή θα τ’ ακούσω πάλι? Η μητέρα μου άραγε θα μαλώσει με την μητέρα του συμπαίκτη ή του αντιπάλου μου? Επαναλαμβάνω αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στις ακαδημίες αλλά και στις μεγάλες ομάδες. Είμαστε παράγοντες ενός αθλητικού σωματείου για να διαπαιδαγωγούμε πάνω απ’ όλα τους ποδοσφαιριστές μας, να νοιαζόμαστε γι αυτούς και να θέλουμε να βγάλουμε καλά παιδιά όχι μόνο καλούς ποδοσφαιριστές. Στα 4 χρόνια που είμαι εγώ έτυχε να γνωρίσω πολύ καλά παιδιά πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Αυτό ήταν και το κίνητρο μου στο να ασχοληθώ, γιατί όπως ξέρετε όλοι όλο αυτό που κάνουμε θέλει χρόνο και πολλές φορές και χρήμα. Και Εγώ σαν γυναίκα προτίμησα τα απογεύματα μου από το να πίνω έναν καφέ με μια φίλη να προσφέρω τα πάντα μου σ΄ αυτή την ομάδα που πραγματικά με όλη μου την καρδιά την αγάπησα πολύ. ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΗΝ ΦΑΝΕΛΑ ΤΟΥ ΒΕΡΜΙΟΥ για να το πω και πιο ποδοσφαιρικά. Χαίρομαι πολύ που καθημερινά βρίσκομαι ανάμεσα σε παιδιά στα παιδιά μου όπως λέω εγώ. Και ξέρετε όλοι ότι μια ομάδα έχει καθημερινή ροη. Ένα σωματείο που αρκετά χρόνια πρωταγωνιστούσε στην Α’ Κατηγορία όπως ανέφερα και παραπάνω. Ένα σωματείο με πολύ καλές κτιριακές και αθλητικές εγκαταστάσεις σε ένα μικρό χωριό μόλις 300 κατοίκων. Όταν μπήκα στην διοίκηση το μόνο που κατάλαβα απ την αρχή ήταν ότι η φανέλα αυτής της ομάδας είναι βαριά. Συμμετέχει ανελλιπώς από το 1954 στο Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα. Στην δύσκολα οικονομική εποχή που διανύουμε όλοι μας είναι δύσκολο να επιβιώσει ένα Ερασιτεχνικό σωματείο και οι περισσότεροι το γνωρίζετε πολύ καλά. Βοήθεια δεν υπάρχει από πουθενά και αυτά τα σωματεία που μείνανε και λέω που μείνανε γιατί με λύπη μου διάβασα ομάδες που εγκατέλειψαν και φέτος και απεύχομαι να μην συνεχιστεί τις επόμενες χρονιές. Αυτά τα σωματεία λοιπόν τα διοικούνε άνθρωποι που πραγματικά αγαπούν το ποδόσφαιρο και γενικά  τον αθλητισμό. Αυτό που κάνουμε όλοι είναι κατόρθωμα και στην ουσία είμαστε εργάτες του Ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Δανείζομαι την λέξη φυτώριο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, όπου αν δεν υπήρχε το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο δεν θα υπήρχε και το επαγγελματικό. Γίνονται όμως και τραγικά λάθη και θα ήθελα να θίξω κάποια. Ένας ποδοσφαιριστής πρέπει να βασίζεται  στο όποιο ταλέντο θεωρεί ότι έχει και έτσι φέρνοντας το δελτίο αυτόματα γίνεται ένας ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής. Κάποιοι όμως δεν προσέχουν καθόλου την εξωγηπεδική τους ζωή με συνέπεια να μην έχουν την αναμενόμενη εξέλιξη ως αθλητές. Έξω όμως στις καφετέριες καυχιέται ότι είναι ποδοσφαιριστής. Αυτός ο ποδοσφαιριστής λοιπόν αν δημιουργήσει έστω και ένα μικρό όνομα εμφανίζει μετά τάσεις που δεν θα ήθελα να τις αναφέρω καν. Πιστεύω όλοι καταλάβατε τι θέλω να πω. Ειδικά και εδώ θέλω να σταθώ όταν αυτός αμείβεται. Μετά φίλοι μου η φανέλα και ο πόνος για την ομάδα πάνε περίπατο. Ναι έτσι ακριβώς το βλέπω εγώ. Ακούω από διάφορους ποδοσφαιριστές ανεξαρτήτου ηλικίας να λένε << Ρε φίλε αυτή η ομάδα δεν πληρώνει μην πας. Πάνε στους άλλους να πάρεις και ένα χαρτζιλίκι και διάφορα άλλα που δεν θέλω να τα αναφέρω. Από την άλλη  πλευρά παράγοντες να λένε <<Με πιτσιρικάδες δεν γίνεται εμείς θέλουμε να πρωταγωνιστήσουμε και θα φέρουμε παικταράδες>>. Παικταράδες σημαίνει χαρτζιλίκι η ακόμη και κανονικό μισθό. Συμφωνώ μόνο στο εξής : ότι η οικονομική επιφάνεια παίζει μεγάλο ρόλο στην απόκτηση ποδοσφαιριστών αξίας και σίγουρα μια τέτοια απόκτηση δίνει και μια σταθερότητα στην ομάδα. Όμως τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία στην ζωή και την επιτυχία στο ποδόσφαιρο και συγκεκριμένα στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Είμαι κάθετη στο να αμείβεται ένας ποδοσφαιριστής στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο (βεβαίως εξαιρούνται κάποια οδοιπορικά ενός παίκτη). Όλοι φταίμε γι αυτό. Όλα από κάπου ξεκινάνε. Μετά την ακαδημία ο ποδοσφαιριστής θα πάει σε μία ομάδα τοπική ερασιτεχνική πλην κάποιων εξαιρέσεων που από την ακαδημία πηγαίνουν σε μεγάλες ομάδες. Αυτός λοιπόν που θα αφήσει το δελτίο του σε μια ερασιτεχνική ομάδα αν είναι καλός θα αναρριχηθεί. Θα έλεγα κανένας δεν χάνεται αλλά δυστυχώς σ αυτό το άθλημα υπάρχουν και αδικίες. Πέρα των αδικιών  κάποιες φορές φταίνε και οι γονείς αλλά και οι παράγοντες των σωματείων. Γιατί όταν παράγοντες θεωρούν ότι ο ποδοσφαιριστής τους, έχει μια πρόταση από μεγαλύτερη  ομάδα για να φύγει, δεν δέχονται, ζητούν υπερβολικά χρήματα από την άλλη ομάδα για την μεταγραφή του και πάλι δηλαδή τα χρήματα και ξανά μανά τα χρήματα. Να μην πω και τις ακραίες περιπτώσεις παραγόντων που αν δεν τους δώσει χρήματα η άλλη ομάδα προτιμούν να μην παίξει ο ποδοσφαιριστής τους μπάλα <<να κρεμαστεί στον τοίχο>> το δελτίο του, όπως λένε, παρά να τον αφήσουν ελεύθερο. Νοοτροπίες αυταρχισμού.  Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις σαν παράγοντας εννοώ θέλεις τα παιδιά σου να πάνε μπροστά να τρέξουν και να αρπάξουν ευκαιρίες όχι να κρατήσουν με το στανιό έναν ποδοσφαιριστή γιατί δεν τα βρήκαν στα λεφτά με την άλλη ομάδα. Οι ευκαιρίες είναι πολλές για τους καλούς ποδοσφαιριστές. Ένα γήπεδο δεν έχει θάμνους ούτε δέντρα να κρυφτεί το ταλέντο του. Η εξέλιξη του καλού ποδοσφαιριστή περνάει μέσα από την ομάδα από τον προπονητή αλλά και από την διοίκηση. Πρέπει όμως και ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής να επιλέξει  προσεκτικά την ομάδα που θα παίξει μπάλα ειδικά αν έχει ταλέντο και όρεξη. Όλα αυτά τα λέω με τόση σιγουριά διότι στο ΒΕΡΜΙΟ δεν συνέβη και δεν θα συμβεί ποτέ. Θα είναι χαρά και τιμή μας να αναρριχηθεί παίκτης μας όπως έχει γίνει αρκετές φορές. Κάτι άλλο που θέλω να θίξω και που συμβαίνει συχνά δυστυχώς στα γήπεδα είναι οι φασαρίες, οι τσακωμοί μεταξύ ποδοσφαιριστών, παραγόντων, φιλάθλων και οι ύβρεις στους διαιτητές και όχι μόνο. Και οι διαιτητές είναι παιδιά, τα οποία έχουν σπουδάσει, κάποιοι έχουν οικογένειες και ας μην ξεχνάμε ότι και αυτοί  αγαπούν το ποδόσφαιρο και ας κάνουν και κάποια λάθη άθελά τους, που και εμείς ως παράγοντες δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε αλάνθαστοι. Μου έχει τύχει και εμένα να βγω εκτός εαυτού να ξεστομίσω λόγια που δεν θα έπρεπε. Στα 90 λεπτά που θα παίξει ένας διαιτητής, δεν υπάρχουν συμπάθειες ούτε συγγενείς, ούτε φίλοι. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι. Επίσης κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει είναι οι κακές σχέσεις που έχουν κάποια σωματεία. Αυτό το έχω παρατηρήσει πολλές φορές και το λέω με απόλυτη βεβαιότητα. Όλες οι ομάδες έχουν τους στόχους τους. Πρέπει να ενωθούμε όλα τα σωματεία και όχι να τρέφουμε αντιπάθειες.  Ο αγώνας μας είναι κοινός. Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι για να ανατέλλει το Ερασιτεχνικό Ποδόσφαιρο.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΜΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΟΔΟΥ.
ΤΕΛΟΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΑΚΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ.