Βλέπω ότι:
- Το 2020 θα κλείσει με τη λιγότερη μπάλα που παίχτηκε ίσως από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ως σήμερα. Τι σκέψη έ;
Ακούω ότι:
- Στην ΑΕΠ Κοζάνης πήραν ψύχραιμα τη σκληρή κριτική που τους άσκησα την προηγούμενη εβδομάδα. Πάντα κύριοι εκεί στην Ξηρολίμνη.
- Κάποιοι κινούνται για να μάθουν πως μπορεί να προκληθεί έκτακτη γενική συνέλευση στο ΦΣ Κοζάνη. Μπορεί να αληθεύει, μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι εν γνώσει των αδελφών Καπετάνου, μπορεί (το πιθανότερο) όχι. Μπορεί να είναι κάτι σοβαρό, μπορεί και όχι. Θα μάθω και θα σας ενημερώσω.
Γι’ αυτό λέω ότι:
Ο Diego Armando Maradona έφυγε. Δε θα ξαναενοχλήσει πια τον καθωσπρεπισμό των «κυρίων» αδιάφθορων της FIFA. Δε θα ξαναενοχλήσει ούτε τον δικό μας καθωσπρεπισμό. Διότι έφυγε για πάντα από κοντά μας. Πήρε για πάντα την μπάλα σπίτι του. Τη δική του μπάλα. Εκείνη την παλιά και αλήτικη μπάλα. Εκείνη που αγαπήσαμε πιο πολύ απ’ οτιδήποτε άλλο. Η στήλη αποχαιρετά Τον Ποδοσφαιριστή. Τον δικό μας Μαραντόνα. Αυτόν της παντοτινής αλάνας.
Γεννήθηκε το 1960. Στο Lanus της Αργεντινής. Η πρόγονοί του ήταν μια μίξη από ισπανικές, ιταλικές, ιθαγενείς νοτιοαμερικάνικες και κροατικές ρίζες. Λατίνος νοτιοαμερικάνος δηλαδή με μια τζούρα από Βαλκάνια. Το λένε πολλοί. Οι προσμίξεις αιμάτων βγάζουν τους πιο όμορφους ανθρώπους.
Γρήγορα η πάμπτωχη οικογένειά του μετακόμισε στο Villa Fiorito. Μια παραγκούπολη του Μπουένος Άιρες. Μια παραγκούπολη που θάβει ζωές Αργεντίνων. Κυρίως εκείνων ισπανικής και ιταλικής καταγωγής. Σαν την οικογένεια του Ντιέγκο δηλαδή. Τις παραγκουπόλεις σαν το Villa Fiorito τις λένε στην Αργεντινή και Villa Miseria. Μιζεροχωριό δηλαδή σε πολύ ελεύθερη μετάφραση. Σε μιζεροχωριό μεγάλωσε ο Ντιέγκο. Δεν έγινε μίζερος.
Πρώτο αγόρι μετά από 4 κορίτσια ο Ντιέγκο. Άργησε αλλά τον πέτυχε ο πατέρας του. Άλλα δύο αδέλφια αγόρια μικρότερα. Επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έγιναν και εκείνοι. Μάλλον χάρη σε μια μπάλα που κάποιος έκανε δώρο στον Ντιέγκο όταν ήταν τριών χρονών. Αιώνια τιμή σε αυτόν που έδωσε την πρώτη μπάλα στον Ντιέγκο.
Στα 8-του παίζει στα τσικό της Αρχεντίνος Τζούνιορς. Και μαγεύει. Στα 12-του στα ημίχρονα των αγώνων της μεγάλης ομάδας διασκεδάζει τους θεατές. Διασκεδαστής στην Α’ Εθνική δηλαδή. Τους διασκεδάζει κάνοντας τα γνωστά του μαγικά με την μπάλα. Σε λίγο θα αρχίσει να διασκεδάζει όλη την ποδοσφαιρική υφήλιο. Να τη μαγεύει.
Στα 16 παίζει ως επαγγελματίας στην πρώτη κατηγορία. Στην Αρχεντίνος Τζούνιορς. Το όνειρο κάθε εφήβου ποδοσφαιριστή. Στον πρώτο αγώνα που μπαίνει ως αλλαγή φοράει το 16. Την πρώτη χρονιά βάζει 2 γκολ. Στις 2 επόμενες βάζει από 22 γκολ. Και βγαίνει πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Στα 18-του και στα 19-του αντίστοιχα. Με σχετικά μικρή ομάδα. Στα 20-του θα βάλει 42 γκολ. Τα περισσότερα σε κάθε πρωτάθλημα του κόσμου.
Στο Μουντιάλ του 1978 είναι 17. Θα αποκλειστεί από την εθνική ομάδα της Αργεντινής -που θα το πάρει- 13 μέρες πριν την έναρξη της διοργάνωσης. Θεωρήθηκε πολύ μικρός. Το μάτι τους το αλλήθωρο που λέμε στο χωριό μου.
Πέντε χρόνια στην Αρχεντίνος Τζούνιορς. Με την οποία βγαίνει 4 χρονιές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Τον ζητάνε φυσικά οι δύο μεγάλες ομάδες της χώρας. Η Ρίβερ Πλέιτ δίνει τα περισσότερα. Είναι όμως η ομάδα των πλουσίων. Των αστών. Ο Μαραντόνα επιβάλλει τη μεταγραφή του στην Μπόκα Τζούνιορς. Την ομάδα των φτωχών. Το παιδί του Villa Fiorito δε θέλει να παίξει για τους πλούσιους. Είπαμε. Δεν ήταν μίζερος.
Με την Μπόκα Τζούνιορς θα πάρει το πρωτάθλημα και φυσικά θα ξαναβγεί πρώτος σκόρερ. Για 5-η συνεχόμενη χρονιά.
Το 1982 στο αποτυχημένο για την Αργεντινή Μουντιάλ ο Μαραντόνα δε θα λάμψει. Όχι τόσο όσο θα περίμενε κανείς. Η Αργεντινή περνάει από την πρώτη φάση των ομίλων σε μία δεύτερη φάση ομίλων που υπήρχε τότε. Και παίζει με Ιταλία και Βραζιλία σε έναν όμιλο κόλαση. Στο ματς με την Ιταλία θα γίνουν πάνω στον 22-χρονο τότε Μαραντόνα 23 φάουλ. Στα 90 λεπτά 23 φάουλ. Τα περισσότερα σκληρά. Τα περισσότερα από τον Κλαούντιο Τζεντίλε. Αυτόν που μετά το ματς θα πει «το ποδόσφαιρο δεν είναι για μπαλαρίνες». Ο Μαραντόνα πήρε το μάθημά του. Το παιδί από το Villa Fiorito δε θα το ξαναπούν ποτέ μπαλαρίνα. Στο επόμενο ματς με τη Βραζιλία θα αποβληθεί για αντιαθλητικό μαρκάρισμα.
Το 1982 μετά το Μουντιάλ θα μεταγραφεί στην Μπαρτσελόνα. Ως η ακριβότερη μεταγραφή όλων των εποχών. Δύο οι μεγάλες παγκόσμιες αναμνήσεις από τα 2 χρόνια στην Μπάρτσα. Σε δύο τελικούς. Στον τελικό του Copa de la Liga το 1983 η Μπαρτσελόνα παίζει με την Ρεάλ στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Προηγείται 0-1. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ντιέγκο περνάει τον τερματοφύλακα της Ρεάλ. Είναι το τελευταίο εμπόδιο πριν το τέρμα. Τον περνάει στο ύψος του πέναλτι περίπου. Δε σουτάρει σε κενό τέρμα. Τρέχει με την μπάλα ως την γραμμή του τέρματος. Μόνος. Αφού φτάσει στη γραμμή του γκολ δε σπρώχνει την μπάλα μέσα. Την πατάει περιμένοντας τον αμυντικό της Ρεάλ που έρχεται με απελπισμένη φόρα. Αποφεύγει το τάκλιν του και μετά βάζει το γκολ. Αυτό έκανε ο γιος του Villa Fiorito μέσα στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Στο εύθραυστο 0-1. Οι οπαδοί της Ρεάλ θα σηκωθούν σχεδόν όλοι όρθιοι και θα χειροκροτούν για ένα ολόκληρο λεπτό. Θα είναι ο πρώτος παίκτης της Μπαρτσελόνα για τον οποίο το κάνουν. Και το κάνουν γιατί είδαν με τα μάτια τους ποδόσφαιρο αλάνας. Ο Diego μετέτρεψε το Σαντιάγκο Μπερναμπέου σε αλάνα του Villa Fiorito.
Στον τελικό του κυπέλλου το 1984, πάλι στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου η Μπαρτσελόνα παίζει τον τίτλο με την Μπιλμπάο. Μια από τις πιο σκληρές ομάδες τότε. Τον προηγούμενο Σεπτέμβρη ο Γκοϊκοετσέα της Μπιλμπάο άφησε τον Ντιέγκο τρεις μήνες εκτός αγωνιστικών χώρων. Στον τελικό η Μπάρτσα θα χάσει 1-0. Και ο Μαραντόνα θα ξεκινήσει να παίζει ξύλο. Απίστευτες σκηνές ξύλου μεταξύ των παικτών και των πάγκων των δύο ομάδων. Μπροστά σε 100.000 θεατές. Μπροστά στην τηλεόραση την οποία είχαν ανοιχτή οι μισοί Ισπανοί. Μπροστά στον Βασιλιά της Ισπανίας που ήταν στο γήπεδο. Πρωταίτιος ο Μαραντόνα. Και πρωταγωνιστής στο ξύλο. Κι εκεί καλά τα πήγε το παιδί του Villa Fiorito.
Είναι όμως φανερό πως το κλίμα στην Μπαρτσελόνα δεν τον σηκώνει πια. Θεωρήθηκε ότι πρόσβαλε τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό της Καταλονίας. Της πλούσιας Καταλονίας για να καταλαβαινόμαστε. Της πιο πλούσιας περιοχής της Ισπανίας.
Δε θα κουράσω ούτε με το Μουντιάλ του 1986. Αυτό που όλοι υποσυνείδητα ξέρουμε ως Μουντιάλ του Μαραντόνα. Προσέξτε. Όχι της Αργεντινής. Του Μαραντόνα. Το αλάνι από το Villa Fiorito θα το πάρει σχεδόν μόνος του. Είτε τριπλάρντας όποιον βρει μπροστά του. Είτε χρησιμοποιώντας το χέρι του. Είτε πασάροντας σίγουρα γκολ σε συμπαίκτες που κανείς δε θυμάται σήμερα. Μόνος θα πάρει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το φτωχόπαιδο από το Villa Fiorito.
Το 1990 θα παίξει στο Μουντιάλ που γίνεται στην Ιταλία. Δε θα σταθώ στο πασίγνωστο γεγονός πως προκάλεσε τον διχασμό της Ιταλίας. Στον ημιτελικό με την Ιταλία που γίνεται σπίτι του στην Νάπολη. Ζητάει από τους φτωχούς Ναπολετάνους να υποστηρίξουν την Αργεντινή κι όχι την πλούσια Ιταλία. Και αυτοί σε μεγάλο βαθμό το κάνουν. Έχει ακόμη πιο άγνωστους συμπαίκτες. Τους οποίους θα πάρει από το χέρι και θα τους φτάσει ξανά στον τελικό. Εκεί θα τον κλέψουν τον Diego. Με κάλπικο πέναλτι στο 83’ θα χάσει 1-0. Και θα κλάψει. Ο super star πλέον Diego Maradona θα κλάψει. Επειδή τον έκλεψαν. Κι ας έκλεψε κι αυτός αποτελέσματα. Είναι κάτι που δε θα καταλάβουν ποτέ οι κοστουμαρισμένοι της FIFA. Αυτοί δε μεγάλωσαν στο Villa Fiorito.
Ήδη οι προύχοντες και προεστοί του παγκόσμιου ποδοσφαίρου έχουν αποφασίσει να τον τελειώσουν. Και το καταφέρνουν αργά αλλά σταθερά. Μετά από το Μουντιάλ του 1990 μικρή σημασία έχει η αγωνιστική πορεία του Ντιέγκο. Μικρή σημασία έχει πάντα η αγωνιστική κατηφόρα.
Ο Ντιέγκο δεν ήταν άγιος. Το Villa Fiorito δε βγάζει αγίους. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα δεν ήταν ούτε κοινωνικός επαναστάτης. Το τατουάζ με τον Τσε δεν τον έκανε κοινωνικό επαναστάτη. Ο Diego Armando Maradona ήταν κάτι άλλο. Η πραγματική ζωή. Με κινηματογραφικό τρόπο. Ο Diego Armando Maradona δεν ήταν άγιος. Ήταν όμως ένα θαύμα της ζωής. Ένα αληθινό θαύμα. Γιατί αληθινός ήταν κι αυτός. Με τα ελαττώματά του. Αληθινός όμως.
Ακούω να τον κρίνουν καμπουράκηδες. Αυτοί οι «δήθεν» που τους υποβάλλουν από το κοντρόλ τις ερωτήσεις που πρέπει να κάνουν στον καλεσμένο. Κι αυτοί τις κάνουν. Αυτοί τον κρίνουν. Λακέδες του κάθε κοντρόλ. Αυτοί δε μεγάλωσαν στο Villa Fiorito. Για να εκτιναχθούν στους τελικούς των Μουντιάλ από εκεί. Που να καταλάβουν οι έρμοι;
Που να καταλάβουν ότι τον Μαραντόνα για τη προσωπική ζωή του δε δικαιούμαι να τον κρίνω εγώ. Ούτε οι καμπουράκηδες. Μόνο οι άνθρωποι που πλήγωσε στη ζωή του δικαιούνται να τον κρίνουν.
Σε μία από τις συνεντεύξεις του ρωτήθηκε το εξής. Τι θα ήθελε να «ακούσει» όταν πεθάνει και από ποιον. Απάντησε πως θα ήθελε να ακούσει την Κλαούντια να λέει πως είναι ακόμη ερωτευμένη μαζί του. Η Κλαούντια είναι η πρώην σύζυγός του. Αυτή που μάλλον υπέφερε περισσότερο από κάθε άλλον εξ’ αιτίας της ζωής του Ντιέγκο. Στις 25 Νοεμβρίου, μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Ντιέγκο, η Κλαούντια δήλωσε δημόσια πως είναι ακόμη ερωτευμένη μαζί του.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έζησε όπως αυτός επέλεξε. Έπαιξε το είδος της μπάλας που αυτός γούσταρε. Έπαιξε στις ομάδες που γούσταρε. Έκανε όσες καταχρήσεις γούσταρε να κάνει. Έκανε τις δηλώσεις που γούσταρε να κάνει. Επέλεγε αυτός ποιους θα έχει φίλους. Ενσυνείδητα επέλεγε και ποιους θα κάνει εχθρούς. Αγάπησε και αδίκησε. Όπως του ίδιου του ερχόταν την κάθε στιγμή. Ήταν ένα παιδί της φτώχιας που πέτυχε. Και αφού πέτυχε το καταχάρηκε. Έζησε τα πάντα. Τα καλά και τα καταστροφικά. Δεν προσκύνησε κανέναν για να διατηρήσει την επιτυχία του. Ήταν αληθινός. Γι’ αυτό λατρεύτηκε όσο κανείς άλλος από τους φτωχούς του ποδοσφαίρου. Επειδή ήταν ένας δικός τους. Κι έτσι επέλεξε να παραμείνει και στην επιτυχία. Γεύτηκε την επιτυχία με τον τρόπο που ορμάει ένα φτωχόπαιδο στη σακούλα με τις σοκολάτες όταν τις κερδίσει.
Ο Diego Armando Maradona δεν ξέρω αν ήταν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Αυτές οι συγκρίσεις είναι υποκειμενικές. Σίγουρα ήταν ο πιο γοητευτικός. Εντός και εκτός γηπέδων. Τρίπλαρε και τον χάρο ακόμη. Αρκετές φορές. Το έκανε με τον δικό του αλανιάρικο τρόπο. Την τελευταία φορά πάτησε την μπάλα στη γραμμή του τέρματος και πάλι. Αυτή τη φορά όμως ο αμυντικός τον πρόλαβε.
Ο Ντιέγκο έφυγε ουσιαστικά από τους αγωνιστικούς χώρους το 1994. Στο Μουντιάλ της Αμερικής ουσιαστικά τελείωσε το ποδόσφαιρο γι’ αυτόν. Του το τελείωσαν. Βοήθησε κι αυτός τα μέγιστα να τελειώσει. Από τότε και μέχρι να φύγει από τη ζωή αντιπροσώπευε το παλιό αλήτικο ποδόσφαιρο. Με τη δημόσια εικόνα του. Τώρα τον φαντάζομαι στους ουρανούς να επιλέγει τους φίλους του και πάλι. Σίγουρα τον Τζορτζ Μπεστ και τον Μπράιαν Κλαφ. Θα βλέπει μαζί τους το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Τους πανομοιότυπους πλαστικοποιημένους σύγχρονους σταρ του ποδοσφαίρου. Και θα γελάει.
Την εβδομάδα που μας πέρασε έφυγε Ο Ποδοσφαιριστής.
Ο Diego Armando Maradona. Οι καθωσπρέπει ιθύνοντες της FIFA ησύχασαν. Δε θα ξαναχαλάσει την πολιτισμένη εικόνα του ποδοσφαίρου τους. Κι εμείς οι καθωσπρέπει ησυχάσαμε. Δε θα ξαναδώσει το κακό παράδειγμα στην κάθε νεολαία. Τον Diego θρηνούν οι υπόλοιποι. Αυτοί που πρόλαβαν ποδόσφαιρο αλάνας. Αυτοί που παίζουν ακόμη σε αλάνες. Τον θρηνούν ανά την υφήλιο αυτοί που μεγάλωσαν σε παραγκουπόλεις, σε παραμελημένα χωριά και σε φτωχές συνοικίες. Τον δικό τους ποδοσφαιριστή θρηνούν. Που ξέφυγε από τη φτώχεια με μια μπάλα οδηγό. Τον δικό τους Diego θρηνούν. Αυτόν που δε μεταλλάχτηκε από τα πλούτη. Θρηνούν για το ποδόσφαιρο που δύσκολα θα ξαναβρεί τέτοιον αντιπρόσωπο. Γνώμη μου…
«Το 1969 έκοψα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου.»
George Best, κάποτε ποδοσφαιριστής της Manchester United
itritignomi@yahoo.com
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε αποφύγετε ύβρεις και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, ειδικά σε προσωπικό επίπεδο. Σχόλια υβριστικά και άσχετα με το δημοσιευμένο θέμα θα διαγράφονται.