Σάκης Πλιάχας Γυμναστής – προπονητής: Μέσα από τη συμμετοχή και τη σωστή διαπαιδαγώγηση θα προκύψουν οι μελλοντικοί προπονητές, παράγοντες, διαιτητές, φίλαθλοι οι οποίοι θα αλλάξουν το περιβάλλον γύρω από το ποδόσφαιρο προς το καλύτερο

Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια μικρή αναδρομή για την πορεία των Πρωταθλημάτων υποδομής της ΕΠΣ Κοζάνης τα τελευταία 20 χρόνια με τη βοήθεια του Πλιάχα Σάκη, ενός προπονητή που υπηρετεί το χώρο αυτό καθ’ όλη την χρονική διάρκεια από το 2001 μέχρι και το 2021.      

Σάκη ας γυρίσουμε πίσω στο 2001. Πώς ήταν τότε τα πρωταθλήματα υποδομών στην ΕΠΣ Κοζάνης;      

Σάκης: Τότε υπήρχε πρωτάθλημα μόνο για την ηλικιακή κατηγορία του παιδικού. Οι ομάδες που δήλωναν συμμετοχή ήταν πολύ λίγες. Το πρωτάθλημα διαρκούσε πολύ λίγο και τα παιδιά συμμετείχαν σε ελάχιστα παιχνίδια καθ’ όλη την ποδοσφαιρική χρονιά. Περιοριζόμασταν σε κάποια φιλικά. Αυτό όπως καταλαβαίνετε ήταν μεγάλο μειονέκτημα για την ποδοσφαιρική εξέλιξη των παιδιών.  

Με τις άλλες ηλικιακές κατηγορίες τι γινόταν; 

Σάκης: Οι πιο πολλές ομάδες είχαν δύο τμήματα. Στο ένα τα παιδιά του Δημοτικού και στο άλλο των Γυμνασίων -Λυκείων.

Και οι αγώνες πως διεξαγόταν;

Σάκης:  Όπως ήδη ανέφερα υπήρχε πρωτάθλημα για την κατηγορία του παιδικού σημερινή Κ16 και δειλά δειλά ξεκίνησε να γίνεται με την συμμετοχή ελάχιστων ομάδων και για την κατηγορία του προπαιδικού, σημερινή Κ14.

Την εποχή εκείνη υπήρχαν δύο πολύ δυνατές ομάδες οι οποίες ήταν και πρωτοπόροι στο να χωριστούν τα παιδιά σε τέσσερις ηλικιακές κατηγορίες, ο Ηρακλής Πτολεμαΐδας και οι Ακρίτες Κοζάνης. Αυτό παρέσυρε και τις άλλες ομάδες του Νομού, κυρίως της πόλης της Κοζάνης και έτσι παραδοσιακές ομάδες όπως ο Μακεδονικός και η ΑΕΚ αλλά και ομάδες από τις περιοχές της Πτολεμαΐδας, του Βοΐου και των Σερβίων. Τα πρωταθλήματα όμως στην κατηγορία των τζούνιορ σημερινή Κ12 και των Μίνι σημερινή Κ10 άργησαν αρκετά μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και να διεξαχθούν κανονικά.

 Αναγκαστικά περιοριζόμασταν σε κάποια φιλικά και όλες οι ομάδες του Νομού περίμεναν πως και πως το ετήσιο τουρνουά του Ηρακλή Πτολεμαΐδας που διεξαγόταν την Μεγάλη Εβδομάδα και αποτελούσε το πιο σημαντικό αθλητικό γεγονός του Νομού σε επίπεδο ακαδημιών και που χωρίς υπερβολές γινόταν μάχη ποιος θα πρωτομπεί στο πρόγραμμα γιατί ήταν κλειστό τουρνουά με συγκεκριμένο αριθμό ομάδων και με συμμετοχή από όλη τη Βόρεια Ελλάδα.

Ήταν πραγματικά μια γιορτή με σημαντικές παραστάσεις για όλα τα παιδιά. Σιγά σιγά η συμμετοχή των παιδιών άρχισε να γίνεται όλο και μεγαλύτερη σε όλες τις ομάδες σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες. Αυτό δημιούργησε την ανάγκη για παιχνίδια.

 Με προπονήσεις και φιλικά μας ήταν αδύνατον πλέον να ικανοποιήσουμε τα παιδιά. Τότε όλες οι ομάδες μαζί απευθύνθηκαν στην ΕΠΣ και αιτήθηκαν την διεξαγωγή πρωταθλημάτων για όλες τις ηλικιακές κατηγορίες.

 Υπήρχαν φυσικά πολλά εμπόδια να ξεπεραστούν και πολύ περισσότερα προβλήματα να λυθούν. Δεν υπήρχαν διαθέσιμοι Διαιτητές, Ιατροί αγώνων, δεν υπήρχαν μικρές εστίες και άλλα πολλά άλλα το κυριότερο δεν υπήρχαν άνθρωποι διαθέσιμοι να ασχοληθούν με κάτι που εκείνη την εποχή φάνταζε ως πολυτέλεια για τον Νομό μας.

Και πως εξελίχθηκε η προσπάθεια; 

Σάκης: Όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς ΕΠΣ, Διοικήσεις ομάδων, Σύνδεσμος Διαιτητών, Σύνδεσμος Προπονητών αλλά και οι Γονείς των παιδιών αγκάλιασαν την προσπάθεια αυτή. Από το 2004 αν δεν κάνω λάθος καθιερώθηκαν πρωταθλήματα και για τις τέσσερις ηλικιακές κατηγορίες.

Κάθε χρόνο γινόταν και ένα βήμα παραπάνω. Οι ομάδες άρχισαν να ρίχνουν το βάρος στα μικρά παιδιά πλέον όλο και περισσότερο.

 Η ΕΠΣ τοποθέτησε υπεύθυνους για τα παιδικά πρωταθλήματα. Καθιέρωσε ετήσια συνάντηση με την συμμετοχή όλων των ομάδων και των προπονητών για να γίνεται ο απολογισμός αλλά και να κατατίθενται προτάσεις για την αναβάθμιση των πρωταθλημάτων.

Με την αρωγή του Συνδέσμου Διαιτητών καλύπτονται πλέον όλοι οι αγώνες. Έχει καθιερωθεί ο Ιατρός αγώνα  που είναι απαραίτητος, κάτι που τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε. Σημαντική βοήθεια προσφέρουν πλέον οι εγκαταστάσεις της ΕΠΣ και κυρίως το γήπεδο με χόρτο που η χρήση του είναι αποκλειστικά για τα τμήματα υποδομής.

 Έφτασε αυτή τη στιγμή που μιλάμε η ΕΠΣ Κοζάνης να έχει πρωταθλήματα σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, με τη συμμετοχή παρά πολλών ομάδων από όλο τον Νομό αλλά και από όμορους Νόμους όπως η Φλώρινα και τα Γρεβενά.

 Νομίζω ότι είναι από τις καλύτερες ΕΠΣ στην Ελλάδα στην διεξαγωγή πρωταθλημάτων για τα τμήματα υποδομής. 

Γίνεται καλή δουλειά στις ακαδημίες; Υπάρχει παραγωγή ποδοσφαιριστών;

Σάκης: Έχω κουραστεί να ακούω παράγοντες να ρίχνουν την ευθύνη στους προπονητές, έχω κουραστεί από την άλλη μεριά να ακούω προπονητές να τα ρίχνουν στην έλλειψη εγκαταστάσεων, έχω βαρεθεί να βλέπω γονείς να εμπλέκονται σε τεχνικά ζητήματα και να δημιουργούν προβλήματα κυρίως στα παιδιά τους.

 Όχι όλοι δεν θέλω να φανώ αφοριστικός αλλά μια αρκετά μεγάλη μερίδα θα έλεγα.

Και φωνάζουν ως συνήθως αυτοί που ανήκουν στην κατηγορία αυτών που όπως λέει μια παροιμία : όλο μέλι μέλι και από τηγανιτά τίποτα και δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ρίχνουν την ευθύνη σε όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό τους.

Σίγουρα οι συνθήκες είναι δύσκολες και τα προβλήματα ορατά. Να δεχτώ ότι εμείς οι προπονητές έχουμε ελλείψεις στην εκπαίδευση και στις προπονητικές γνώσεις ( αν και τα τελευταία χρόνια έχουν έρθει πολλά αξιόλογα νέα παιδιά με πολύ υψηλό επίπεδο προπονητικών γνώσεών κυρίως όμως με σωστές παιδαγωγικές μεθόδους και με άψογη συμπεριφορά καθοδηγούν με μαεστρία θα έλεγα τα παιδιά των ακαδημιών.

 Θα αποφύγω να αναφερθώ σε ονόματα γιατί σίγουρα θα ξεχάσω κάποιους και δεν θα είναι καθόλου σωστό από μέρους μου). Ας τους εμπιστευτούμε λοιπόν όλοι μαζί το ίδιο και εγώ ως γονιός που είμαι. Παρά λοιπόν όλα τα προβλήματα που αναφέραμε παραπάνω δεν πρέπει να μηδενίζουμε τα πάντα.

 Παρ’ όλες τις ελλείψεις λοιπόν τα τελευταία 20 χρόνια έχουν γίνει επαγγελματίες ποδοσφαιριστές πάνω από 60 παιδιά.

Μπορεί να ηχεί κάπως παράξενα αυτό στα αφτιά κάποιων αλλά είναι η αλήθεια. Τα ονόματα τους είναι γνωστά και όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξει στο διαδίκτυο και να τα δει. Εγώ θα αναφερθώ μόνο σε ποδοσφαιριστές που έχουν παίξει  ‘ή αγωνίζονται σε επαγγελματικές κατηγορίες.

Γκαραβέλης, Λαμπίρης, Καραγκιολίδης, Μπίντζης, Θυμιάνης, Παπαδόπουλος, Ουνγιαλίδης, Ταΐρης, Τσαγκαλίδης, Κυβρακίδης, Κυριακίδης, Αλιατίδης, Ψιάνος, Τζιώρας, Τζημόπουλος, Συμελίδης, Δεληζήσης, Πάλλας, Βοριαζίδης, Αμαραντίδης, Ζαχαράκης,.................

Επίσης πολλά παιδιά στις δεύτερες ομάδες αρκετών ΠΑΕ. Πολλοί ταλαντούχοι νεαροί ποδοσφαιριστές στις δύο ομάδες του Νομού που αγωνίζονται στην Γ’  εθνική ( Φ.Σ. Κοζάνης, ΑΕΠ Κοζάνης ) και μερικά παιδιά που αγωνίζονται σε ομάδες κυρίως της Α’  κατηγορίας της ΕΠΣ Κοζάνης.

Μιλάμε για περίπου 40 ποδοσφαιριστές.

 Δεν υπάρχει νομίζω άλλος Νομός της επαρχίας με τόσους επαγγελματίες χωρίς μάλιστα να υπάρχει επαγγελματική ομάδα στον Νομό.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα εάν υπήρχε μια διοίκηση να φέρει αυτούς τους ποδοσφαιριστές σε όποια κατηγορία θα ήταν η ομάδα που θα τους είχε και πόσο μεγάλο θα ήταν το ενδιαφέρον του κόσμου όταν θα έβλεπαν στην ομάδα τα δικά τους παιδιά.

 Εδώ θέλω να τονίσω κάτι που για εμένα είναι πολύ κακό για τον Έλληνα ποδοσφαιριστή. Μέτρησα τους ξένους ποδοσφαιριστές που βρίσκονται στα ρόστερ των ομάδων της Σούπερ Λιγκ 1 και είναι 220.

 Οι Έλληνες είναι 180 από τους οποίους στην ενδεκάδα παίζουν το πολύ 30 σε όλες τις ομάδες αθροιστικά.

 Υπάρχει ρόστερ με 26 ξένους και μόλις 5 Έλληνες από τους οποίους παίζει μόνο ο ένας. Ακούγεται πολύ ειρωνικό όταν λένε ότι θέλουν να στηρίξουν τον Έλληνα ποδοσφαιριστή.

 Η παραγωγή ποδοσφαιριστών είναι ο ένας σκοπός των ακαδημιών. Υπάρχουν όμως και άλλοι εξίσου σημαντικοί σκοποί που δεν πρέπει να τους ξεχνάμε όπως είναι της κοινωνικοποίησης και της δια βίου άθλησης.

 Δεν γίνεται να γίνουν όλα τα παιδιά επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Δεν μπορεί να το βλέπουμε στενόμυαλα  αυτό.

Μέσα από την συμμετοχή και την σωστή διαπαιδαγώγηση θα προκύψουν οι μελλοντικοί προπονητές, παράγοντες, διαιτητές, φίλαθλοι ο οποίοι θα αλλάξουν το περιβάλλον γύρω από το ποδόσφαιρο προς το καλύτερο.

 Παρά πολλά παιδιά που πέρασαν από τα χέρια μας έγιναν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Αλλά έγιναν και πολλοί επιστήμονες. Πολλές φορές μάλιστα συνδυαστικά.

Γιατροί, νομικοί, οικονομολόγοι, παιδαγωγοί και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Πολλά παιδιά βγήκαν στην παραγωγή αλλά εξακολουθούν να παίζουν ποδόσφαιρο ερασιτεχνικά.

Όλα τα παραπάνω παιδιά ανεξάρτητα από τους τομείς που ασχολούνται τώρα έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την ενασχόληση με τον αθλητισμό που προασπίζει την σωματική και την ψυχική τους υγεία.

Δεν μπορούμε λοιπόν να αποκλείσουμε κανένα παιδί και ας πέφτει λίγο το ποδοσφαιρικό επίπεδο. Και εδώ αξίζει να αναφέρω κάτι που όταν το άκουσα προχθές στην ΕΡΑ ΣΠΟΡ μου έκανε μεγάλη εντύπωση.

 Η Βιγιαρεάλ είναι μια πόλη 50.000 κατοίκων. Από τα αγόρια της πόλης διαχρονικά έχει περάσει από την ποδοσφαιρική ακαδημία της ομάδας το 99%.

 Άσχετα με την εξέλιξη τους. Η Βιγιαρεάλ πέρασε στους ημιτελικούς του Τσάμπιονς λιγκ. Εάν αυτή η ομάδα δεν απέκλεισε ούτε ένα παιδί από την ακαδημία της με πιο δικαίωμα θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο μια επαρχιακή ακαδημία.

Όσοι εμπλέκονται σε αυτήν την διαδικασία,  ΕΠΣ, Παράγοντες, Προπονητές, Διαιτητές, Φίλαθλοι, Γονείς θα πρέπει να έχουν επίγνωση του ρόλου τους.

 Μια λαϊκή ρήση λέει: να απλώνεις τα πόδια σου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα σου.  Για να μπορέσει μια ακαδημία να επικεντρωθεί αποκλειστικά στην παραγωγή ποδοσφαιριστών θα πρέπει να έχει στο δυναμικό της μόνο ταλέντα.

 Αυτό στην δική μας περιοχή είναι αδύνατον να συμβεί. Μακάρι να υπήρχε μια ακαδημία που να έχει μόνο ταλέντα και να επιδοθεί οργανωμένα και με επαγγελματισμό στην παραγωγή ποδοσφαιριστών.

 Αυτό θα ήταν μεγάλη χαρά για όλη την περιοχή. Άρα λοιπόν θα πρέπει να όλοι μας να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και να βλέπουμε όλοι μόνο τα λάθη των άλλων , να κατανοήσουμε τον πολυδιάστατο ρόλο των ακαδημιών της περιοχής μας και να βοηθήσουμε να γίνει ακόμη καλύτερη η ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ 20 ΧΡΟΝΙΑ. 

 Δουλεύεις 20 χρόνια στον χώρο των ακαδημιών. Μπορείς να μας θυμίσεις λίγο την προπονητική σου πορεία.

Σάκης: Επέστρεψα από την Αθήνα το 2000 για επαγγελματικούς λόγους ( Είμαι Καθηγητής Φυσικής Αγωγής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση). Γνωρίστηκαν με τον συνάδελφό μου( το οποίο θεωρώ αδερφό μου), τον νυν προπονητή της Εθνικής Γυναικών το Παπακώστα τον Γιώργο.

Αυτός με πρότεινε στην διοίκηση του Μακεδονικού Κοζάνης όπου δούλευε και ο ίδιος ως προπονητής των τμημάτων υποδομής. Έτσι λοιπόν το 2001 ξεκίνησε ένα πολύ όμορφο ταξίδι, αναλαμβάνοντας τα τμήματα υποδομής του Μακεδονικού.

Οι όλο και μεγαλύτερη αύξηση των παιδιών της ακαδημίας μας υποχρέωσε να δημιουργήσουμε πολλά τμήματα.

 Τα πολλά παιδιά που μεγάλωναν είχαν ανάγκη από παιχνίδια. Αυτό μας ανάγκασε να εισηγηθούμε στην διοίκηση την ανάγκη δημιουργίας θυγατρικής ομάδας για να παίζουν τα παιδιά πριν να ανέβουν στον Μακεδονικό.

 Έτσι ιδρύθηκε η Κοζάνη 2004 στην οποία την πρώτη χρονιά υπήρξα ποδοσφαιριστής με προπονητή τον φίλο και συνεργάτη μου τον Γιώργο τον Παπακώστα.

Τρομερή εμπειρία να είμαι συμπαίκτης με τα παιδιά που προπονούσαμε στην Ακαδημία. Την αμέσως επόμενη χρονιά ο Γιώργος αναλαμβάνει την ανδρική του Μακεδονικού και εγώ την Κοζάνη 2004 παράλληλα με τα τμήματα υποδομής της ακαδημίας.

Έμεινα μέχρι και το 2008 με ένα διάλειμμα λίγων μηνών το 2006 για επαγγελματικούς λόγους.

 Από την σεζόν 2009-2010 πηγαίνω στην Ακαδημία των Ακριτών Κοζάνης όπου μαζί με τον Μαγκάκη τον Λεωνίδα και με μια καινούρια και διψασμένη διοίκηση με μεγάλη προσπάθεια αναστηλώσαμε την Ακαδημία που περνούσε εκείνη την στιγμή μια δύσκολη περίοδο.

 Έμεινα μέχρι και την σεζόν 2018-2019 με ένα διάλειμμα την σεζόν 2012-2013 που δούλεψα στην Ακαδημία του Αμβρακικού Λουτρού του Δήμου Αμφιλοχίας που βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους.

 Την σεζόν 2019-2020 βρέθηκα στα τμήματα υποδομής του Φ.Σ. Κοζάνης.

Δυστυχώς ο covid 19 σταμάτησε πρόωρα την προσπάθεια μας.

 Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τις εκάστοτε διοικήσεις των ομάδων (Μακεδονικός Κοζάνης, Κοζάνης 2004, Ακριτών Κοζάνης και Φ.Σ. Κοζάνης) και του Αμβρακικού Λουτρού για την εμπιστοσύνη που έδειξαν όλα αυτά τα χρόνια προς το πρόσωπο μου.

Να σημειώσω εδώ ότι από όλες τις ομάδες όταν έφυγα, έφυγα με δική μου απόφαση γιατί χρειαζόμουν αλλαγή παραστάσεων και νέων προκλήσεων με δυσκολία πάντα γιατί δεν ήθελαν οι ίδιοι και έχω με όλους άριστες σχέσεις μέχρι και σήμερα και μάλιστα το απολάμβανα όταν βρισκόμασταν "αντίπαλοι" στους αγωνιστικούς χώρους.

Επειδή λοιπόν έχω μάθει να τιμώ και να σέβομαι ανθρώπους που με έχουν στηρίξει και επειδή αχάριστος δεν υπήρξα ποτέ θέλω να τους πω ότι τους είμαι ευγνώμων και ότι τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Μόνο φίλους έχω στις ομάδες αυτές.

 Για αυτές λοιπόν τις ομάδες όπως και για τον ΤΙΤΑΝ ΣΕΡΒΙΩΝ ομάδα στην οποία ανδρώθηκα ποδοσφαιρικά υπάρχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου γιατί αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μου.

 Επίσης θα ήθελα με την ευκαιρία που μου δίνεται να ευχαριστήσω και όλους τους συναδέλφους προπονητές που έχουμε συνεργαστεί αλλά κυρίως τα παιδιά με τα οποία ακόμη διατηρώ καλές σχέσεις αμοιβαίας εκτίμησης και σεβασμού κάτι που το βλέπει κανείς στα μάτια των άλλων όταν τους συναντά μετά από καιρό.

Περάσαμε δύο πολύ δύσκολα χρόνια λόγω covid. Πώς επηρεάστηκαν οι ακαδημίες;

 Σάκης:  Ήταν δύο πολύ δύσκολα χρόνια για όλους τους τομείς των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Μοιραία λοιπόν αυτό συνέβη και για τον αθλητισμό.

 Φυσικά πάνω από όλα είναι η υγεία όλα τα άλλα έπονται. Εύχομαι και ελπίζω μετά το Πάσχα μαζί με την Ανάσταση του Χριστού μας να απελευθερωθούμε από το ιό του covid και να επιστρέψουν τα παιδιά στα γήπεδα γιατί το έχουν πραγματικά μεγάλη ανάγκη κάτι το οποίο το βλέπω καθημερινά στα δικά μου παιδιά αλλά και σε όλους τους μαθητές στο σχολείο που διδάσκω, και να έρθει ξανά το χαμόγελο και η αισιοδοξία που τόσο έχει λείψει σε όλους κυρίως όμως στα μικρά παιδιά. 

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια στην προπονητική;

Σάκης: Τον τελευταίο χρόνο παρόλο που είχα προτάσεις ήταν επιλογή μου να μην δεσμευτώ με κάποιον σύλλογο εξαιτίας των συνθηκών που επικρατούσαν λόγω της πανδημίας. Ήταν αδύνατον να προγραμματίσεις κάτι με τόσο ρευστές συνθήκες. Πάντα η άποψη μου ήταν ότι η κάθε ομάδα θα πρέπει να έχει την δική της φιλοσοφία και οι εκάστοτε προπονητές να την υπηρετούν με συνέπεια.

Και για να γίνει αυτό κατά την γνώμη μου χρειάζεται τουλάχιστον μία οκταετία για κάθε ποδοσφαιρική φουρνιά (να περάσει δηλαδή ένα παιδί από όλες τις ποδοσφαιρικές ηλικιακές κατηγορίες).

Αυτό το γνωρίζω και από την προσωπική μου εμπειρία από την παραμονή μου για 8 χρόνια στον Μακεδονικό και για άλλα 9 στους Ακρίτες, όπου από τον δεύτερο χρόνο κυρίως και μετά και στις δύο ομάδες χαιρόμουν την κάθε μέρα γιατί ήταν ορατή η βελτίωση και απέδιδε καρπούς η δουλειά που γινόταν.

 Επιδίωξη μου λοιπόν είναι να βρω έναν σύλλογο με όραμα για τα μικρά παιδιά και πρώτα ο Θεός να μείνω εκεί για τουλάχιστον αλλά 8 χρόνια, γιατί εκτός του ότι είναι μέρος της δουλειάς μου είναι και κάτι που αγαπώ πολύ και με ανανεώνει.

Σ’ ευχαριστώ που δέχθηκες να μιλήσουμε και θυμηθήκαμε όλα αυτά τα υπέροχα χρόνια που περάσαμε στον χώρο του ποδοσφαίρου και ειδικά των τμημάτων υποδομής.

Σάκης: Εγώ ευχαριστώ πολύ την σελίδα Ματιές των Σπορ και εσένα προσωπικά Γιώργο που γνωριζόμαστε, συνεργαστήκαμε στον Μακεδονικό και βρισκόμαστε ανελλιπώς αυτά τα 20 χρόνια κοντά στα παιδικά πρωταθλήματα για την φιλοξενία και το βήμα που μου δόθηκε να εκφέρω την ταπεινή άποψη για ένα τόσο σημαντικό θέμα.

Να σου ευχηθώ καλή δύναμη  και καλή επιτυχία στο τόσο σημαντικό έργο αυτό της ενημέρωσης και της προβολής του αθλητισμού της Δυτικής Μακεδονίας που επιτελεί η ομάδα που αποτελεί το ρόστερ της σελίδας και εσύ προσωπικά.

Καλό υπόλοιπο Σαρακοστής και Καλό Πάσχα σε όλο τον κόσμο