“Κράτος”, στα αρχαία ελληνικά σήμαινε “δύναμη”

Ο Βασίλης Σαμπράκος δίνει τον νέο ορισμό, στα σημερινά ελληνικά: “μπάτε δολοφόνοι, μαχαιρώστε”.

Πήγα σε ένα γήπεδο, στο οποίο θα διεξαγόταν ένας αγώνας διοργάνωσης UEFA, δηλαδή ένας εξ ορισμού “πολιτισμένος” αγώνας, και μάλιστα με την παρουσία φίλων μόνο της γηπεδούχου ομάδας. Και είδα όση αστυνομία δεν έβλεπα στον καιρό των θερμών ελληνικών ντέρμπι με παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων. Και στα πρόσωπα των αστυνομικών διάβαζα την ίδια ανησυχία με αυτή που είχαν οι μεγαλύτερης ηλικίας θεατές. Όσοι έφταναν κοντά στην θύρα τους έδειχναν ανακουφισμένοι, προφανώς επειδή δεν είχαν “φάει πέσιμο”. Όχι μόνο οι θεατές. Και οι αστυνομικοί.

Μίλησα με φίλους που μένουν στην περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας, οι οποίοι είχαν μέσα στη ρουτίνα τους μια βραδινή περπατητή βόλτα μέχρι το άλσος. Τώρα, που αρχίζουν να βρίσκουν κουράγιο για να μιλήσουν, σχολιάζουν αυτό που σήμερα φαντάζει αυτονόητο για τους φιλήσυχους και αυτούς που λειτουργούν προνοητικά επειδή δεν θέλουν να “μπλέκουν”: κομμένος ο περίπατος.

Μιλώ με τους συναδέλφους μου που πηγαίνουν στα ελληνικά γήπεδα. Δεν είναι μόνο σφιγμένη η καρδιά τους με την δολοφονία. Είναι και μαύρες οι σκέψεις τους για όσα πρόκειται να ζήσουμε στη διάρκεια της σεζόν. Διότι ποιος δεν καταλαβαίνει και ποιος δεν αναλογίζεται τον ορατό δια γυμνού οφθαλμού κίνδυνο μιας βεντέτας ανάμεσα σε οπαδούς της ΑΕΚ και του Παναθηναϊκού;

Στη διάρκεια των τελευταίων περίπου 3 ημερών μου έχει τύχει να συναναστραφώ, φυσικά ή ψηφιακά, δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, ποδοσφαιρόφιλους που είναι οπαδοί διαφορετικών ομάδων και τελικά όλων των μεγάλων ελληνικών ομάδων. Επειδή πρόκειται για νοήμονες, φυσιολογικούς, και ανθρώπους με ανθρώπινα αισθήματα και όχι ανθρωποειδή, όλοι τους έχουν “κοπεί” ψυχολογικά.

Το πρόβλημα δεν είναι του ποδοσφαίρου· είναι γενικό. Ο κόσμος καταλαμβάνεται από φόβο. Διότι όταν έχει μπροστά του μια ιστορία που αποδεικνύει ότι το Κράτος δεν τον προστατεύει, ο Έλληνας πολίτης φοβάται.

Δεν είναι ώρα να κάνει κανείς καταμέτρηση της ζημιάς που προκαλεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο αυτή η άγρια και σοκαριστική ιστορία της δολοφονίας του Μιχάλη Κατσουρή. Προηγείται η συζήτηση για την μεγαλύτερη ζημιά, αυτή που αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Η συζήτηση για τον φόβο που γεννά στον Έλληνα η διαπίστωση της κατάλυσης του Κράτους.

Αυτό το βίντεο, που μετέδωσε το Star, με τους κάφρους που προηγούνται, και τους έξι εφτά φουκαράδες αστυνομικούς με τους φακούς στο χέρι, σαν πρωταγωνιστές ταινίας του Λουί ντε Φινές είναι η ιστορία της σημερινής Ελλάδας. Η ζωή μας βασίζεται σε φουκαράδες που φοβούνται, για μια σειρά από λόγους, να λειτουργήσουν ως όργανα του Κράτους. Κράτος στα αρχαία ελληνικά σημαίνει “δύναμη”. Στα σημερινά ελληνικά σημαίνει “μπάτε δολοφόνοι και εκτελέστε”.

Το σημερινό πρόβλημα δεν είναι του ποδοσφαίρου. Είναι του Κράτους. Το πρόβλημα είναι ότι φοβόμαστε να κυκλοφορούμε. Ότι νιώθουμε απροστάτευτοι από το Κράτος. Ότι το Κράτος δεν κάνει τη βασική του δουλειά - να προστατεύει τον πολίτη.

Για το ελληνικό ποδόσφαιρο έρχονται μαύρες μέρες διότι χάνει το βασικό στοιχείο της φύσης του. Το ποδόσφαιρο, βάσει ορισμού, είναι ψυχαγωγία. Ψυχαγωγία, η ευχαρίστηση από μία δραστηριότητα που είναι κυρίως πνευματική η ψυχική. Πώς να υπάρξει ευχαρίστηση όταν υπάρχει φόβος; Ποιος άνθρωπος ευχαριστιέται όταν υπάρχουν δολοφονίες με “ποδοσφαιρική” επικάλυψη;

Στο δικό μου μυαλό, άνθρωπος είναι κάποιος που νιώθει. Όχι αυτοί που βλέπω στα βίντεο που έχουν κυκλοφορήσει. Διότι αυτοί δεν νιώθουν. Μοιάζουν άνθρωποι. Τέτοιοι υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει Κράτος για να με προστατεύσει από αυτούς.

Μου έχει τύχει να κυκλοφορήσω εντός των φυλακών Κορυδαλλού, ανάμεσα σε εγκληματίες. Στα δευτερόλεπτα που κυκλοφορούσα σε διαδρόμους που κυκλοφορούσαν φυλακισμένοι, φρόντιζα να έχω πίσω μου και στο πλάι μου φύλακες. Έτσι καταπολεμούσα τον φόβο. Αυτή η ιστορία της φονικής επιδρομής των φασιστοειδών με αγριεύει εξίσου, με την διαφορά ότι εδώ δεν υπάρχει ο φύλακας πίσω μου και στο πλάι μου. Στο μυαλό μου έχει κολλήσει η σκηνή με τους φουκαράδες που πάνε στα ψαχτά με τους φακούς. Τους φουκαράδες που είχαν την ευθύνη να πάρουν αποφάσεις για να επέμβουν και δεν το έκαναν ποτέ. Δεν ξέρω πώς πέφτουν για ύπνο πλέον αυτοί οι φουκαράδες. Ξέρω ότι εγώ δυσκολεύομαι να κοιμηθώ.