Όταν το «όχι» του Υπουργού τιμωρεί τον αθλητισμό

Η πολιτική δεν είναι θεωρία. Είναι πράξη. Και η πράξη του Υπουργού Αθλητισμού  κ. Βρούτση να αρνηθεί νέα παράταση στις αδειοδοτήσεις των γηπέδων φέρνει την κοινωνία, τον ερασιτεχνικό αθλητισμό και κυρίως τη νεολαία σε αδιέξοδο.
Το ερώτημα είναι απλό: ποιον τιμωρεί τελικά αυτή η απόφαση; Τους Δήμους που καθυστέρησαν ή τα σωματεία και τους αθλητές που δεν φταίνε σε τίποτα;

Η πραγματικότητα είναι σκληρή: πολλά πρωταθλήματα ποδοσφαίρου  εάν δε βρεθεί λύση κινδυνεύουν να μην ξεκινήσουν ποτέ.

 Εάν οδηγηθούμε στη ματαίωση των πρωταθλημάτων  χιλιάδες παιδιά και νέοι, αντί να βρεθούν στα γήπεδα, θα οδηγηθούν αναγκαστικά στην αδράνεια ή σε άλλες δραστηριότητες – πολύ πιο φτωχές από το μεγαλείο και τη χαρά του αθλητισμού. Σωματεία με ιστορία δεκαετιών απειλούνται με διάλυση, επειδή δεν θα έχουν που να αγωνιστούν.

Ναι, οι Δήμοι έχουν ευθύνη να κινηθούν γρηγορότερα . Αλλά  δεν μπορεί να την πληρώνει ο αθλητισμός. Γιατί να τιμωρηθεί ο ποδοσφαιριστής, ο προπονητής, ο παράγοντας, ο φίλαθλος; Γιατί να χαθούν αγώνες, όνειρα, κόποι και θυσίες;

Η άρνηση του Υπουργού είναι ακατανόητη, σκληρή και άδικη. Δεν στρέφεται ενάντια στους Δήμους, αλλά ενάντια στην κοινωνία ολόκληρη. Ενάντια στα παιδιά μας, που στερούνται το δικαίωμα να αθληθούν.

Μια παράταση μερικών μηνών δεν θα έβλαπτε κανέναν. Αντίθετα, θα έδινε το απαραίτητο χρονικό περιθώριο ώστε να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες χωρίς να καταστραφεί το οικοδόμημα του ερασιτεχνικού αθλητισμού.

Η πολιτική κρίνεται από τις συνέπειες των αποφάσεων. Και σήμερα, η συνέπεια είναι ξεκάθαρη: το ελληνικό ποδόσφαιρο της περιφέρειας βυθίζεται σε αβεβαιότητα. Η νεολαία απομακρύνεται από τον αθλητισμό.  Η κοινωνία χάνει ένα από τα πιο ζωντανά κύτταρά της.

Ο κ. Υπουργός έχει ακόμη την ευκαιρία να ξανασκεφτεί. Να ακούσει την αγωνία χιλιάδων οικογενειών και σωματείων. Να σταθεί στο πλευρό της κοινωνίας και όχι απέναντί της. Γιατί ο αθλητισμός δεν είναι ούτε γραφειοκρατία ούτε πολυτέλεια. Είναι δικαίωμα. Και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να το στερήσει.