Τι ώθησε τον ΠΑΟ Καραγατσιωτών σε αυτή την ανακοίνωση; Τι κρύβεται πίσω από τη σιωπή και τι να περιμένουμε μετά τον αγώνα;

φωτο: Πολιτιστικός Αθλητικός Όμιλος Καραγατσιωτων

Με λόγια λιτά αλλά βαριά σε νόημα, οι άνθρωποι του ΠΑΟ Καραγατσιωτών άφησαν να φανεί πως το παιχνίδι της Κυριακής απέναντι στις Ελπίδες ΑΕΚ ίσως δεν είναι απλώς ένας ακόμη αγώνας πρωταθλήματος.

Είναι ένα σημείο καμπής. Ένα τέλος που μοιάζει με αρχή – ή μια αρχή που παλεύει να μη γίνει τέλος.

Η ανακοίνωση δεν ωραιοποιεί. Δεν υπόσχεται. Προετοιμάζει.

Μιλά για κρίσιμες στιγμές, για δύσκολες αποφάσεις, για μια αλήθεια που θα ειπωθεί κατάματα μετά το τελευταίο σφύριγμα. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις γραμμές, γεννιέται το εύλογο ερώτημα: τι ήταν αυτό που ώθησε μια νεοσύστατη, υγιή ομάδα να φτάσει τόσο νωρίς σε αυτό το σταυροδρόμι;

Στην πρώτη της χρονιά στη Β΄ κατηγορία, το νεοσύστατο σωματείο άφησε ήδη το αποτύπωμά του.

Αγωνιστικότητα στο γήπεδο, τάξη και συνέπεια εκτός αυτού, άνθρωποι που στάθηκαν όρθιοι χωρίς τυμπανοκρουσίες. Με μπροστάρηδες το πάθος αρκετών – και του Πάρη Μιχαηλίδη – ο ΠΑΟ Καραγατσιωτών δεν ζήτησε ποτέ χάρη.

Όπως αφήνει να εννοηθεί θέλει  μόνο να του επιτραπεί να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε με καθαρή καρδιά.

Κι όμως, σήμερα, δηλώνει πως αναγκάζεται.

Όχι γιατί έλειψε η θέληση.

Όχι γιατί χάθηκε η πίστη.

Μήπως γιατί κλήθηκε άδικα  να σηκώσει βάρη που δεν μπορεί να σηκώσει;

Βάρη που δεν δημιούργησε, ούτε επέλεξε, αλλά βρέθηκαν ξαφνικά στους ώμους του ;.

Βάρη που λυγίζουν ανθρώπους με καθαρό όραμα και αγνή αγάπη για το ποδόσφαιρο, ανθρώπους που ξεκίνησαν για να χτίσουν και όχι για να απολογηθούν;

Το μήνυμα που στέλνουν οι άνθρωποι του συλλόγου  προς τους φιλάθλους είναι ξεκάθαρο και ανθρώπινο: η ομάδα δεν διαλύεται. Θα παραμείνει ζωντανή στον χώρο της, με προπονήσεις και φιλικά παιχνίδια, κρατώντας τη φλόγα αναμμένη. Όμως, το πρωτάθλημα – προς το παρόν – μοιάζει να μπαίνει σε παρένθεση.

Κι εδώ γεννιέται η ελπίδα.

Γιατί όσο δεν έχει ειπωθεί ακόμη η αιτία, όσο υπάρχει αυτή η «σιωπή πριν την ανακοίνωση», τόσο υπάρχει και η προσμονή μήπως κάτι αλλάξει. Μήπως ο γρίφος λυθεί αλλιώς. Μήπως η απόφαση ανατραπεί.

Είναι κρίμα ομάδες να αναγκάζονται να αποχωρούν.

Και όταν αυτό συμβαίνει τόσο νωρίς, τόσο καθαρά, τόσο έντιμα, τότε σίγουρα ο λόγος είναι βαθύς και σοβαρός.

Η Κυριακή, λοιπόν, δεν είναι απλώς ένας αγώνας.

Είναι μια εξομολόγηση.

Και ίσως… μια τελευταία ευκαιρία για το ποδόσφαιρο να αποδείξει πως μπορεί ακόμη να προστατεύει τα παιδιά του.